เชื่อฉันซี!

เล่าเรื่องโดย ชยสาโร ภิกขุ

          อาจารย์ที่อินเดียคนหนึ่งที่ไม่ใช่ชาวพุทธนะ  ท่านสอนให้ลูกศิษย์เชื่อฟังอาจารย์  ให้ทำเฉพาะสิ่งที่อาจารย์สั่งให้ทำเท่านั้น  ถ้าอาจารย์ไม่สั่งล่ะก้อ  อย่าได้ทำเป็นอันขาด

          วันหนึ่งอาจารย์พาลูกศิษย์สามสี่คนนั่งเกวียนไปธุระที่ต่างจังหวัด  อาจารย์นั่งพิงเกวียนหลับไป  ผ้าโพกศีรษะของอาจารย์ตกลงไปบนถนน  แต่ลูกศิษย์ก็ไม่กล้าเก็บเพราะอาจารย์ไม่ได้สั่งไว้  เดินทางไปอีกหลายกิโลกว่าอาจารย์จะตื่น

อาจารย์  "เอ๊ะ ! ผ้าโพกอาจารย์หายไปไหน"

ลูกศิษย์   "ตกลงไปบนถนนครับผม"

อาจารย์  "อ้าว ! แล้วทำไมไม่เก็บล่ะ"

ลูกศิษย์   "ก็ท่านอาจารย์ไม่ได้สั่งไว้นี่ครับ"

อาจารย์  "ทำไมเจ้าถึงโง่อย่างนี้นะ  ต่อไปสิ่งใดตกลงไปบนถนนล่ะก้อ  เจ้าต้องเก็บนะ  จำไว้ให้ดี"

          แล้วอาจารย์ก็หลับต่อ  ทีนี้วัวที่ลากเกวียนถ่ายลงไปบนถนน  ลูกศิษย์รีบจอดเกวียนลงไปเก็บขี้้วัว  เพราะอาจารย์สั่งไว้ว่า  อะไรตกก็ต้องเก็บ

อาจารย์  "อ้าว ! อะไรตกอีกละนั่น"

ลูกศิษย์  "ขี้วัวครับอาจารย์"

อาจารย์  "ปัดโธ่โว้ย ! เก็บมาทำไม  ทำไมศิษย์เรามันถึงได้งี่เง่าขนาดนั้นนะ"

          ว่าแล้วอาจารย์ก็เขียนรายการว่าต้องเก็บอะไรบ้างอย่างละเอียดมอบให้ลูกศิษย์ไว้  แล้วจึงเดินทางต่อ  พอดีเป็นช่วงที่ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อมาก  เกวียนกระเด็นกระดอน  จนอาจารย์พลัดหล่นลงไปบนถนน  ร้องให้ลูกศิษย์ช่วย  ลูกศิษย์ตรวจดูรายการ  ไม่มีท่านอาจารย์อยู่ในรายการที่ต้องเก็บขึ้นเกวียน  ลูกศิษย์เข้าใจว่าอาจารย์กำลังทดสอบความเชื่อฟัง  จึงไม่ยอมจอดเกวียน  อาจารย์เลยต้องวิ่งไล่ตามเกวียนจนทัน  แล้วรีบเติมชื่อตัวเองลงไปในรายการนั่น

          ลูกศิษย์ไม่ได้ใช้สติปัญญาของตัวเองเลย  เพราะต้องทำตามที่อาจารย์สอนเท่านั้น  ท่านอาจารย์สอนว่า  การมีศรัทธายึดติดในตัวบุคคลไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง  ถ้าอาจารย์ต้องการสร้างความผูกพันให้ลูกศิษย์ยึดติดในตัวอาจารย์  ทางพุทธเราถือว่าเป็นอาจารย์ที่ไม่ดี  ไม่ใช่กัลยาณมิตรขอลูกศิษย์  อาจารย์ที่เป็นกัลยาณมิตรของลูกศิษย์นั้น  ต้องฝึกลูกศิษย์ให้ใช้สติปัญญาของตัวเอง  รับผิดชอบตนเอง  และเป็นที่พึ่งของตนเองได้  เหมือนหมอที่ดีย่อมต้องการให้คนไข้พ้นจากการเป็นคนไข้  ไม่ต้องการให้ใครเป็นคนไข้ของหมอตลอดชีวิต

          พระพุทธองค์สอนว่า  การมีศรัทธาในตัวบุคคลมีโทษ  ถ้าคามเชื่อของเราผูกพันกับพระองค์ใดองค์หนึ่ง  หรืออาจารย์ท่านใด  เมื่ออาจารย์เสียชีวิตไป  เราจะรู้สึกเสมือนขาดที่พึ่ง  ที่ร้ายไปกว่านั้น  คือ  ถ้าอาจารย์คนนั้นสึกไป  หรือมีเรื่องอื้อฉาว ศรัทธาของเราก็จะเสื่อมทันที  ท่านจึงให้เอาพระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์เป็นที่พึ่ง  ไม่ใช่เอาพระองค์นั้นองค์นี้เป็นที่พึ่ง

(จาก หนังสือเรื่องท่านเล่า  โดย ศรีอรา อิสสระ)