วันศุกร์ที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556

วิทยาศาสตร์งมงาย?

เล่าเรื่องโดย ชยสาโร ภิกขุ




          ครั้งหนึ่งท่านอาจารย์ขึ้นเครื่องบินจากกรุงเทพฯ  ไปอุบลฯ  ท่านนั่งคู่ไปกับอาจารย์คนหนึ่งซึ่งจะไปสอนพิเศษที่อุบลฯ  และได้มีการสนทนากัน

อาจารย์ทางโลก    "ทำไมพระชอบสอนเรื่องการเรียนว่าตายเกิด  มันเสียนะครับ  ผมเป็นนักวิทยาศาตร์ ผมรับไม่ได้"

อาจารย์ทางธรรม  "โยมเป็นนักวิทยาศาสตร์  ก็ดีนะซิ  ตามหลักวิทยาศาสตร์เท่าที่อาตมาเข้าใจนั้น ถ้ามีข้อมูล  นักวิทยาศาสตร์ต้องหาสมมุติฐานที่จะอธิบายข้อมูลนั้น  แล้วถ้าเราปฏิเสธสมมุติฐานอย่างหนึ่ง  นักวิทยาศาสตร์ต้องมีสมมุติฐานอย่างอื่นใช่ไหม"

อาจารย์ทางโลก    "ถูกต้องแล้วครับ"

          อาจารย์ทางธรรมจึงเล่าเรื่องเด็กคนหนึ่งที่ระลึกชาติได้ว่า  ชาติก่อนเกิดที่นั่น  บ้านเป็นอย่างนั้น  พ่อแม่ซึ่งขณะนั้นมีเรื่องราวอย่างนั้นๆ  คนก็ตามไปพิสูจน์  ปรากฏว่าสิ่งที่เด็กบอกถูกต้องทุกอย่าง

อาจารย์ทางธรรม  "การที่เด็กคนนี้สามารถเล่าถึงคนอีกคนหนึ่งในอดีต  เล่าถึงรายละเอียดเกี่ยวกับชีวิตได้แม่นยำทุกข้อ  สมมุติฐานทางพุทธศาสนาก็คือ  เด็กคนนี้ในปัจจุบันระลึกชาติได้  โยมเป็นนักวิทยาศาสตร์ถือว่าการเวียนว่ายตายเกิดเป็นเรื่องงมงาย  อาตมาก็ไม่ว่า  แต่อยากจะฟังว่า  สมมุติฐานของโยมเป็นอย่างไร  ที่จะอธิบายเรื่องเด็กคนนี้ได้"

อาจารย์ทางโลก    "...... งึมงำๆๆ....  ผมไม่รู้ล่ะ....  งึมงำๆๆ....  ผมเป็นนักวิทยาศาสตร์.....  งึมงำๆๆ.... ผมไม่เชื่อเรื่องงมงาย...  งึมงำๆๆ......"

          นักวิทยาศาสตร์จำนวนไม่น้อยก็เป็นเช่นนี้แหละ  วิทยาศาสตร์ของเขากลายเป็นศาสนาอย่างหนึ่ง  ถ้าสิ่งใดขัดกับความเชื่อถือของตัวเอง  ก็รับไม่ได้  ได้แต่ยืนยันว่าตัวเองเป็นนักวิทยาศาสตร์  สิ่งใดที่วัดเป็นตัวเลขไม่ได้ถือเป็นเรื่องงมงาย


(จาก หนังสือเรื่องท่านเล่า  โดย ศรีอรา อิสสระ)
       

ไม่มีความคิดเห็น: