วันอังคารที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2556

สอนแม่ฝึกหัดปฏิบัติธรรม ตอน 4



พุทโธ

          ปกติแม่จะเป็นคนมีอารมณ์หงุดหงิดง่าย  โดยเฉพาะที่บ้านมีหลานสาวตัวเล็กที่กำลังซนตามประสาเด็กวัย ๔ ขวบ   “อย่าซนอย่ากระโดด...อย่าวิ่ง...อย่าจับเดี๋ยวแตก”  เจ้าหลานก็ดีใจเพราะนึกว่าอาม่ากำลังเล่นด้วย  อาม่าวัย 85 ปี ก็เหนื่อยที่คอยร้องห้ามปราบหลานเจ้าหลานสาวก็ยิ่งสนุกใหญ่เพราะเห็นอาม่านั่งหอบ  สุดท้ายอาม่าก็เครียด ความดันขึ้นสูง ต้องพึ่งยาพาราแก้ปวดเศียรเวียนเกล้า

ผมเองจึงคิดหาอุบายหาอุปกรณ์ช่วยภาวนา  จึงได้หาลูกประคำมาเส้นหนึ่ง แล้วเดินเข้าไปหาแม่
“แม่ครับ... วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ”

“ปวดหัว ปวดหัว”  เสียงบ่นรำคาณ จากอาม่าผู้มีใบหน้าอันเหี่ยวย่อน ยู่ย่น ที่บ่นออกมาเพราะความเครียดไปกับเจ้าหลานน้อยตัวดี

“แม่ครับ...ธรรมชาติของเด็กก็อย่างนี้แหละ เด็กซนบ้างก็เป็นเรื่องปกติ  ถ้าเด็กนั่งเศร้าเหงาหงอย แบบนี้มันน่าเป็นห่วงมากกว่านะครับ เรามาฝึกหัดปฏิบัติธรรมกันต่อดีกว่าไหมครับ”

“เออ...ดีเหมือนกัน”  แม่เริ่มมีสีหน้าดีขึ้น

“ลูกประคำเส้นนี้หลวงพ่อท่านให้มา  ผมเก็บไว้บนหิ้งพระเสียนาน  เมื่อวานก็ลองไปค้นดู  ก็ได้มาเส้นหนึ่งแม้จะดูเก่าไปหน่อย  แต่ก็ดูขลังดีนะแม่นะ  แม่ลองจับดูซิครับ หนึ่งเส้นจะมี 108 ลูก แม่นับทีละลูกนะครับ นับลูกแรกให้พูดว่า “พุท” นับลูกต่อไปให้พูดว่า “โธ” สลับกันไป จนกว่าจะครบหมดเส้น พอเข้าใจมั้ยครับ”

“เข้าใจ”  แม่ตอบอย่างมั่นใจ

“เวลาใดที่แม่เริ่มหลงเข้าไปวุ่นยุ่งอยู่กับหลาน ก็ให้แม่กลับมาหาลูกประคำ ภาวนา  “พุทโธ”  โดยไม่ต้องไปสนใจหลาน  ภาวนาไปใจคิด  รู้สึกตัวว่าใจมันคิดแล้วกลับมารู้ มาอยู่กับ พุทโธ นะครับแม่ วันหนึ่งแม่ทำ 2-3 ครั้ง หรือมากกว่านั้นก็ได้ ใจแม่จะสงบ ร่มเย็นขึ้น แม่ลองฝึกดู ฟังเฉยๆ  ไม่ลองไม่รู้นะครับแม่

“พรุ่งนี้ผมจะมาตรวจการบ้านนะครับว่าปฏิบัติแล้วเป็นอย่างไรบ้าง”
“การบ้านอะไร”  แม่ถาม

“ก็การปฏิบัติไงครับ  ว่าแม่ภาวนา พุทโธ แล้วใจแม่เป็นอย่างไร  ฟุ้งหรือสงบ  เบื่อหรือชอบ  เบาหรือหนัก  รู้หรือเผลอ  ทำเองก็รู้เองครับ  กลับก่อนนะครับ  พรุ่งนี้ผมจะมาพูดธรรมะวันละคำกับแม่ใหม่ สวัสดีครับ

ชีวิตเราหากไม่มีอารณ์ฝ่ายกุศลเป็นที่ระลึกชีวิตก็มักจะนึกถึงแต่อารมณ์ฝ่ายอกุศล  จึงทำให้จิตใจไม่ปกติเป็นทุกข์เดือดร้อนกันทั่วบ้านทั่วเมือง

เมื่อมี “พุทโธ” เป็นอารมณ์ให้สติมาระลึก จิตก็มีความสงบร่มเย็น ใจก็มีความสุข ทุกข์ก็บรรเทา

นี่แหละครับความสุขที่ไม่ต้องรอขอจากใคร  แต่เกิดขึ้นได้ด้วยใจที่ละวางเป็น

(จากหนังสือ สอนแม่ฝึกหัดปฏิบัติธรรม โดย ธีรยุทธ  เวชเจริญยิ่ง)

ไม่มีความคิดเห็น: