วันศุกร์ที่ 20 กันยายน พ.ศ. 2556

หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน : ประวัติ ตอนที่ ๗ จิตเสื่อม ๑ ปีกับ ๕ เดือนเพราะทำกลด

เทศน์เมื่อ  ๖  กุมภาพันธ์  ๒๕๔๘



          ใจที่มีความเจริญในทางด้านสมาธิ  ก็ปรากฏว่าเสื่อมลงที่บ้านตาดซี่งเป็นบ้านเกิดของตน   การเสื่อมทั้งนี้เนื่องจากการทำกลดคันหนึ่งเท่านั้น  และการมาอยู่บ้านตาดก็ยังไม่ถึงเดือนเต็ม  จิตรู้สึกเข้าสมาธิไม่ค่อยสนิดดีเหมือนที่เคยเป็นมา  บางครั้งเข้าสงบได้   แต่บางครั้งเข้าไม่ได้  พอเห็นทำไม่ดี  จะฝืนอยู่ไปก็ต้องขาดทุน  จึงรีบออกจากที่นั้นทันทีไม่ยอมอยู่

          ที่จิตเจริญแล้วเสื่อมๆ  จิตเราเจริญก็เคยเล่าให้ฟังแล้ว  เราไม่รู้จักรักษา   เพราะไม่เคยรู้  ไม่เคยเป็น  นึกว่ามันจะไม่เสื่อมอย่างนั้น  เราก็เลยรามือบ้างมาทำกลดหลังหนึ่ง  นั่นแหละตัวเหตุ   จิตมันก็ไปจ่ออยู่ที่กลด  ไม่ได้มาจ่ออยู่ที่นี่  ทีนี้จิตขาดการอารักขา  มันก็เสื่อม

          พอเข้าสมาธิได้บ้างไม่ได้บ้างเท่านั้น  ไม่ได้มากอะไรนะ  พอเข้าได้บ้างไม่ได้บ้างเท่านั้นก็รีบร้อยกลดทันทีๆ โอ้ย ! ไม่ได้จิตเราเสื่อมแล้ว   โดดผึงออกเลยซัดกันใหญ่  สู้มันไม่ได้  นี่ล่ะเรื่องจิตเสื่อม  มันก็เสื่อมเลยที่นี่   โถ ! เสียใจเสียจน... อะไรๆ ไม่มีความหมายในโลกนี้  เสียดายจิตอันนั้นที่ปรากฏว่ามันเลิศเลอ  ที่เสื่อมไปนั้นนะ  ก็สมาธิเรานั้นแหละ  แต่สมาธิขั้นนี้มันแน่นปึ๋ง  เราจึงตายใจนึกว่าจะไม่เสื่อม  เวลามันเสื่อมเพียงยิบแย็บๆ เท่านั้น  เราก็รีบออกเลย  มันลงหมดเลยไม่มีเหลือ

          นี่ล่ะที่ว่าเรามีเงินเป็นล้านๆ  ไปถูกล่มจมลงด้วยเหตุใดเหตุหนึ่ง  แม้จะมีเงินอยู่ในบ้านในเรือเป็นแสนๆ  ก็ไม่มีความหมาย   ความทุกข์ไปรวมอยู่กับจำนวนเงินเป็นล้านๆ นั้นที่สูญหายไปนั้นหมดเลย   นี่ล่ะกองทุกข์เกิดขึ้นมา  สู้เขามีเงินสิบบาทยี่สิบบาทไม่ได้  เขาไม่ได้ทุกข์เหมือนเรา  เราทุกข์มากที่สุด

          แต่ความเพียรมันไม่ถอยเท่านั้นแหละ  ถ้าความเพียรถอยตายเลยนะ  ความเพียรไม่ถอย  เสื่อมลงไป  เอ้า ! เอาอึกซัดอีก ได้ ๑๔-๑๕ วันหมุนกันเต็มเหนี่ยวๆ  ไปถึงขั้นนั้นแล้ว  ทีนี้มันไม่เหมือนเก่าซี  พอเข้าเฉียดๆ ชานเมืองไม่ใช่ตัวเมือง คือ สมาธิ   สมาธิ คือ ตัวเมือง  เข้าไปชานเมือง  อยู่ได้สองคืนเท่านั้นเสื่อม  เสื่อมลงแบบกลิ้งครกลงจากภูเขาล่ะ  ผึงเลยเทียวไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น ผึงลงเลย

          แหม ! แบกความเสียอกเสียใจ  ความทุกข์  ความทรมานใจ   นี่ก็พยายามไสเข้าอีกอย่างนั้นมา  เจริญแล้วเสื่อม  เราอย่าว่าเลยห้าหนหกหน  มันปีหนึ่งกับห้าเดือน  ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน  จนกระทั่งเดือนเมษายนปีต่อไป   ปีหนึ่งกับห้าเดือนที่ไสครกขึ้นภูเขาแล้วมาทับเจ้าของลงไป  ไสครกขึ้นภูเขาเวลาลงมาทับหัวเราลงไป  นี่เป็นทุกข์แสนสาหัส  เราไม่ลืม  สดๆ ร้อนๆ จนกระทั่งทุกวันนี้

___________________________________



ไม่มีความคิดเห็น: