หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน : ประวัติ ตอนที่ ๑๕ ไปภาวนาไปองค์เดียว และ องค์หลวงปู่มั่นแก้จิตเสื่อม

เทศน์เมื่อ  ๑๕  มิถุนายน  ๒๕๔๙

          มันลงใจทุกอย่างนะ  ถ้าได้ลงแล้ว  ลงหมดเลย  คอขาด  ขาดไปเลย  นิสัยไม่เหมือนใครเชียว  เพราะฉะนั้นเวลาลาท่านไป  "จะไปกี่องค์"   "ว่าองค์เดียว"   "เอ้อ ! ท่านมหาไปองค์เดียว"   ขึ้นทันทีเลย  "ใครอย่าไปยุ่งท่านนะ"  มีเราเท่านั้นที่ท่านเสริมตลอดเลย  ถ้าว่าไปองค์เดียวล่ะ  ชึ้นิ้วไปเลย   "ใครอย่าไปยุ่งท่านนะ  ท่านมหาไปองค์เดียว"   ไปจริงๆ เอาจริงๆ ด้วยน่ะ  กลับมาหาท่านนี้มีแต่หนังห่อกระดูกมาทุกครั้ง  ท่านดูอยู่ตลอด  ลงมาจากภูเขา  บางทีท่านร้องโก้กก็ยังมี  เรายังไม่ลืม

          ตอนนั้นมันคงจะเป็นดีซ่านหรืออะไรอยู่บนภูเขา  ลงมาจากถ้ำอะไรทางนากับแก้กับเก้อทางทิศใต้ของสกลนคร  ลงมาจากภูเขาไปหนองผือ  ตัวเหลืองเหมือนทาขมิ้นหมดเลย  หนังห่อกระดูก  พอไปกราบท่าน  ท่านร้องโก้กเลย  "เฮย ! ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ"  ท่านว่างั้น คือ มันเหลืองหมดเหมือนทาขมิ้น  เราก็มีแต่หนังห่อกระดูก  มาหาท่านทีไร  มีแต่หนังห่อกระดูก  ท่านดูหมดแล้วนี่ว่าจริงจังขนาดไหน

          พอท่านว่า  "เฮ้ย ! ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ"  เราก็ค่อยนิ่งฟังท่านจะออกช่องไหน  สักเดี๋ยวท่านกลัวเราจะอ่อนเปียก  ท่านพลิกใหม่ตอบปั๊บมาทีหลัง   "มันต้องอย่างนี้  จึงเรียกว่า  นักรบ"  นั่นท่านเสริมกำลังให้เลย  เราก็ก้าวเดินตามเรื่องของเรา  แสดงว่าการดำเนินมานี้ไม่ขัดข้อง  ท่านให้ความสะดวกแล้ว  มันก็ยิ่งพุ่งของมันใหญ่เลย

_______________________________________

องค์หลวงปู่มันแก้จิตเสื่อม

จากประวัติท่านพระอาจารย์มั่น  ภูริทัตตเถระ 

          พระอาจารย์มั่นให้กำลังใจว่า  "น่าเสียดาย  มันเสื่อมไปที่ไหนกันนา  เอาเถอะท่านอย่าเสียใจ  จงพยายามทำความเพียรเข้ามากๆ  เดี๋ยวมันจะกลับมาอีกแน่ๆ มันไปเที่ยวเฉยๆ  พอเราเร่งความเพียร  มันก็กลับมาเอง  หนีจากเราไปไม่พ้น  เพราะจิตเป็นเหมือนสุนัขนั่นแลเจ้าของไปไหน  มันต้องติดตามเจ้าของไปจนได้  นี่ถ้าเราเร่งความเพียรเข้าให้มาก  จิตก็ต้องกลับมาเอง  ไม่ต้องติดตามมันให้เสียเวลา  มันหนีไปไหนไม่พ้านเราแน่ๆ

          จงพยายามทำความเพียรเข้าให้มากเชียว  มันจะกลับมาในเร็วๆ นี้แล  ไม่ต้องเสียใจให้มันได้ใจ  เดี๋ยวมันว่าเราคิดถึงมันมาก  มันจะไม่กลับมา  จงปล่อยความคิดถึงมันเสีย  แล้วให้คิดถึงพุทโธติดๆ กัน  อย่าลดละ  พอบริกรรมพุทโธถี่ยิบติดๆ กันเข้า  มันวิ่งกลับมาเอง  คราวนี้แม้มันกลับมา  ก็อย่าปล่อยพุทโธ  มันไม่มีอาหารกิน  เดี๋ยวมันก็วิ่งกลับมาหาเรา

          จงนึกพุทโธเพื่อเป็นอาหารของมันไว้มากๆ  เมื่อมันกินอิ่มแล้วต้องพักผ่อน  เราจะสบายขณะที่มันพักสงบตัวไม่วิ่งวุ่นขุ่นเคืองเที่ยวหาไฟมาเผาเรา  ทำจนไล่มันไม่ยอมหนีไปจากเรา  นั่นแลพอดีกับใจตัวหิวโหยอาหารไม่มีวันอิ่มพอ  ถ้าอาหารพอกับมันแล้ว  แม้ไล่หนีไปไหน  มันก็ไม่ยอมไป  ทำอย่างนั้นแล  จิตเราจะไม่ยอมเสื่อมต่อไป  คือ ไม่เสื่อม  เมื่ออาหาร คือ พุทโธ  พอกับมัน  จงทำตามแบบที่สอนนี้  ท่านจะได้ไม่เสียใจ  เพราะจิตเสื่อมแล้วเสื่อมเล่าอีกต่อไป"

_______________________________________