ขี้ฉันใครอย่าแตะ

เล่าเรื่องโดย ชยสาโร ภิกขุ

          ท่านอาจารย์สอนว่า  การจะดูว่าคนเรามีปัญญาหรือไม่มีปัญญา  ก็ให้ดูที่ความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งต่างๆ ว่าเป็นเรา เป็นของเรา  มีอัตตาตัวตนเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่าง

          ในสมัยก่อนทางอีสานไม่มีห้องน้ำ  พ่อออกคนหนึ่งออกไปถ่ายในทุ่ง  พ่อออกอีกคนเดินตามเข้าไปในทุ่งโดยไม่เห็นคนแรก  เกือบเหยียบกองอุจจาระของเพื่อน

          คนที่สอง   "เฮ้ย! กองขี้ผู้ใด๋  เหม็นแท้"

          คนที่หนึ่ง   "อีหยังว่ะ  มาว่าขี้ของเฮาเหม็น"

          คนที่สอง   "ข้อยบ่ฮู้ว่าเป็นขี้ของผู้ใด๋  ข้อยเห็นว่ามันเหม็น  แต่บ๋ฮู้ว่าเป็นของเจ้า"

          จากนั้นพ่อออกทั้งสองก็เริ่มเถียงกันลั่นทุ่ง  คนแรกว่า.....  คนที่สองดูถูก.....  ดูถูกว่าอะไร.....  ก็ดูถูกว่าขี้ของเขาเหม็นน่ะซิ  ทะเลาะกันจนเกือบตีกันตาย  ความยึดมั่นถือมั่นนี่มันเข้าไปในทุอย่าง  แม้แต่อุจจาระก็ยังถือว่าเป็นของเรา  ใครจะตำหนิไม่ได้  สิ่งที่ออกมาจากร่างกายแล้ว  ก็ยังยึดมั่นถือมั่นซะเหลือเกิน  อะไรจะขนาดนั้น!

(จาก หนังสือเรื่องท่านเล่า  โดย ศรีอรา อิสสระ)