สอนแม่ฝึกหัดปฏิบัติธรรม ตอน 14

มันจากเรา

กลางดึกคืนวันหนึ่ง  แม่ตื่นขึ้นมาเพื่อจะเข้าห้องน้ำ เผอิญมือไปปัดโดนกระติกน้ำร้อนแตกกระจายไปทั่วห้อง กระติกน้ำใบนี้ใช้มานานถนัดไม้ถนัดมือ ถือเบาสะดวกสบาย ใช้ทนทาน เก็บน้ำร้อนได้ดี ใช้เทดื่มกินอยู่ทุกวัน วันนี้มันแตกเสียแล้ว

โดยปกติ ถ้าของสิ่งใดของแม่ที่ใช้อยู่เป็นประจำ แม่จะรักจะหวงแหนมาก ครั้นมีสิ่งใดแตกหักเสียหายไป ต้องรีบหาซื้อมาคืนให้ ที่สำคัญต้องเอาแบบเดิม แล้วมันจะไปหาแบบเดิมได้ที่ไหน ของมันซื้อมาตั้งหลายปี หรือร่วมสิบปีแล้ว แม่ก็จะบ่นเสียดาย และตำหนิติตัวเองว่าซุ่มซ่ามแก่แล้วก็เป็นอย่างนี้ แล้วก็จะบ่นไปอีกนานหลายวัน

คราวนี้ดีหน่อย แม่เฉยๆ ไม่เรียกร้องให้รีบไปซื้อหามาให้ มีอะไรก็ใช้อันที่มีนั้นไปก่อน ครั้นลองถามแม่ดูว่า กระติกน้ำแตกครั้งนี้ทำไมใจแม่ไม่กระวนกระวาย

แม่ตอบว่า  “ก็ธีรยุทธเคยบอกว่า ของทุกสิ่งมันไม่จากเรา เราก็ต้องจากมัน นี่ดีนะ ที่มันจากเราไปเสียก่อน ไม่ใช่เราจากมัน” แม่พูดแล้วหัวเราะแบบอายๆ ผมจึงพูดต่อไปว่า

“ของแตกแล้วก็หาใหม่ มีก็ดี ไม่มีก็ไม่เป็นไร แท้ที่จริงเราทุกข์เพราะอยากได้ อยากมี อยากเป็น อยากให้มันได้ดั่งใจ อยากให้มันไม่พรากจากเรา แต่สุดท้ายเราก็ห้ามมันไม่ได้ แม้แต่ตัวเราเอง จะไปเมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้ สู้รักษาใจไม่ให้ทุกข์จะดีกว่า เสียดายก็ให้รู้ว่าเสียดาย เสียใจก็ให้รู้ว่าเสียใจ แต่ที่สำคัญอย่าทำให้ใจเสีย”

ฟังแม่พูดแล้วสบายใจ ธรรมะประเสริฐนัก ทุกข์หนักก็ผ่อนให้เป็นเบาแม้มีความเศร้าก็ทำให้เศร้าได้ไม่นาน หากมีสติรู้ทันมันก็สบาย เพราะวางใจได้ก็คลายทุกข์ได้เร็ว

“แม่ครับ ถามจริงๆ นะครับ กระติกน้ำแตกครั้งนี้ แม่เสียใจมั้ยครับ”

“ธรรมดานะ” แม่ตอบ “ของมันแตกหักเสียหายได้ แต่ก็แปลกทำไมมันไม่ทุกข์  ถ้าเป็นแต่ก่อนคงเสียดายและทุกข์ใจไม่น้อย”

“แม่อยากจะรู้มั้ยครับ ที่แม่ไม่ทุกข์ก็เพราะแม่ได้เข้าใจความเป็นจริงของสิ่งต่างๆ ทั้งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิตมากขึ้นว่า ทุกอย่างที่มี สุดท้ายมันก็กลายเป็นไม่มี ทุกสิ่งที่เกิดเดี๋ยวมันก็ต้องดับ  ถ้าไปหลงยึดติดมันไว้ เมื่อมันจากไปมันก็ต้องทุกข์  มีสิ่งใดก็ทุกข์กับสิ่งนั้น ถ้าวางใจเป็นก็ไม่เป็นทุกข์”

“แม่ดีใจนะ ที่ได้เข้าใจคำสอนของพระพุทธเจ้ามากขึ้น แม่จะฝึกเจริญสติทุกวันเพื่อบูชาพระองค์ท่าน”

หญิงชราที่เปล่งวาจาออกมาด้วยใจศรัทธายิ่งนัก ศรัทาด้วยความเชื่อที่ตนได้สัมผัสถึงรสพระธรรม ที่ทำให้จิตใจท่าน โปร่งโล่ง เบา สบาย ไม่ไปทุกข์กังวลกับสิ่งที่จากไป ด้วยความเข้าใจและมีธรรมะเข้าไปอยู่ในใจท่านนั่นเอง”

(จากหนังสือ สอนแม่ฝึกหัดปฏิบัติธรรม โดย ธีรยุทธ  เวชเจริญยิ่ง)